ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ!!!

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ;;;

Ήταν Οκτώβριος του 2015.

Το θυροτηλέφωνο χτύπησε κι ακούστηκε ενθουσιασμένη η φωνή του λατρεμένου μου μπαμπά:

«Έλα κάτω στην αυλή κούκλα μου…σου έχω ένα δώρο»

Γεμάτη χαρά έτρεξα να προϋπαντήσω τον άνθρωπο που ποτέ δεν με στεναχώρησε και που πάντα μου έκανε μικρές απρόσμενες εκπλήξεις…

Τον είδα να κάθεται στο παγκάκι του κήπου κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό δεντράκι.

«Ορίστε…δικό σου… για να με θυμάσαι…»

Ένα δώρο πολύτιμο, τέτοιο που το εκτίμησα με την πρώτη ματιά και που αυτός, ο μπαμπάς μου, μου έμαθε από μικρή να εκτιμώ και να αγαπώ τα φυτά και να συνυπάρχω φροντίζοντας τα …

«αν τα φροντίζεις και τα αγαπάς Αφρούλα μου, αυτά δεν θα σε αφήσουν ποτέ να πεινάσεις… να τα αγαπάς…» μου έλεγε συχνά…

«Τί δέντρο είναι μπαμπά;;;»

«είναι άγρια δαμασκηνιά…αντέχει…δεν θα σου παγώσει ποτέ στα κρύα του χειμώνα και ούτε να τη ραντίσεις θα χρειαστεί ποτέ…θα σου δίνει τα πιο νόστιμα δαμάσκηνα και μάλιστα θα είναι τόσο πολλά που θα φτιάχνεις μαρμελάδες και θα ξηραίνεις και για το χειμώνα…δώσε και στη γειτονιά κι άσε και τον κόσμο που περνάει να μαζεύει…»

« θα την ονομάσω αναστασούλα… το όνομα σου μπαμπακούλι μου, που είσαι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο…αναστασούλα»

Και τα χρόνια πέρασαν…

Ο μπαμπάς μου πέθανε μετά από δύο χρόνια, μα όσα μου έμαθε, όσα μου έλεγε, έμειναν χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά μου, φάρος στο δρόμο και στις δυσκολίες της ζωής…

Και σήμερα… κατέβηκα και τρύγησα τα ώριμα, δαμάσκηνα από την αναστασούλα μου…το δεντράκι που ο παπαναστάσης, ο μπαμπάκας μου είχε φυτέψει εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη, πολύτιμο δώρο για μένα …

Και ήταν τόσα τα δαμάσκηνα που ετοιμάζω για μαρμελάδες κι αποξήρανση…

Και δίπλα ακριβώς τρύγησα τη μικρή φραγκοσταφυλίτσα, την Ευγενούλα, που πήρε το όνομα της από τη θείτσα μου, την αδερφή του μπαμπά μου, που μου την έδωσε με αγάπη περισσή να τη φυτέψω στον κήπο μου….

Κι ένιωσα πως ήταν και οι δυο μαζί μου στον τρύγο…

Και τους ευχαρίστησα για τα δώρα τους, που αν τα φροντίσω θα αντέξουν στο χρόνο κι όταν ανθίζει η αναστασούλα μου, είναι σαν να ακούω τραγούδια από τον μπαμπά μου κι όταν μαζεύω τα φρούτα, εκείνος είναι εκεί να μου χαμογελάει και να μου ψιθυρίζει:

«να πως μένει ένας άνθρωπος για πάντα κοντά σου….ποτέ δεν θα με ξεχάσεις Αφρούλα μου κι εγω θα είμαι πάντα κοντά σου μέσα από αυτό το μικρό δέντρο κι ό,τι άλλο φύτεψα για να μαζεύεις τον καρπό…κάνε κι εσύ το ίδιο στα παιδιά σου, να σε θυμούνται με αγάπη….»

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ

Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΣΥ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ Ε.ΣΥ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ…